Het is net echt, dat middeleeuwse dorp op het toneel, met die fraai geschilderde natuur op de achtergrond. Het ruikt naar vers hooi, dat net van het land is gehaald. In de verte klinkt muziek. Voorop het podium staat een marskramer een verhaal te vertellen. Hij vertelt over de hardwerkende ouders, die hun kinderen desnoods met hun leven tegen wolven of andere plagen beschermen. Een zwaar en ruig bestaan, maar vol toewijding en liefde.

Tot nu toe. Want de ouders hebben besloten weg te gaan. Ze houden niet meer van hun kroost. Zomaar, opeens. Ze hebben het nog even geprobeerd, maar opvoeden zonder liefde is niet te doen. Dus pakken ze hun karren vol huisraad, enigszins schaamtevol maar vastbesloten. Ze vertrekken. In de huizen van het dorp slapen de kinderen. Zij weten nog van niks. Weg zijn de grote mensen. De muziek houdt op. Een leeg toneel, de marskramer is inmiddels ook vertrokken. Het stuk staat stil. Mag dat wel in een theater?

Er staat een kind op. Een kind uit het publiek. Het klautert het toneel op. Het lijkt te weten waar het heen moet. Een ander kind volgt, het kind dat met jou meekwam misschien wel. Wat nu?