het is dat halve bloed dat door mij stroomt

mij dwingt te staan zonder benen mijn leven lang
de erfenis van mijn verleden en alles dat ik ben vermeden ik ben
de vergeten zoon in mij schuilt iets
dat het daglicht schijnbaar niet kan en mag verdragen
het is mijn bloed dat stroomt dat kent geen rechte wegen

nee het meandert door mijn armen rechts en links door Frankrijk
door België en door Marokko het is mijn bloed
dat stroomt zich uitmondt in mij en mijn persoon ik volg de rode grond
op grond van wat ik ken als mijn verleden en wie ik ben als steeds vermeden
vind op mijn pad wenende witten die hun spijt betuigen voor wat ze zeiden of voor
wie ik ben volgens hen ze noemden mij een bastaard maar
mijn bloed is heel

ik klim in mijn stamboom de dragers van mijn naam tegemoet waar mijn bloed is

heel maar ik zoek ontdoe hem van zijn schors tot hij naakt en verlegen ik vind
geen betekenis ik doe een bekentenis dat hij mijn vader schijnt te zijn
maar ik in zijn ogen niets zie dat ik herleid naar mij
het schijnt hetzelfde bloed te zijn
dezelfde tint rood dezelfde dikte met dezelfde propjes en ik
ik ga van boord

ik kies om te zwemmen om te voelen dat het langs me stroomt
dat het me overstroomt dat hij het is die stroomt in mij

mijn vader en de man die ik niet ken

de man die ik niet ben

mijn vader en de man die ik nu ben