De première zou om 19:30 uur beginnen op Festival Op de grens in Roosendaal. Zelf was ik nog nooit in Roosendaal geweest en ik moest in mijn eentje met de trein. Best een beetje spannend dus. Maar goed, ik ben 18 jaar, volgens de overheid volwassen. Ik zou dat in mijn eentje moeten kunnen. Toch?

Om in de sfeer van de helden te blijven, had ik Ramses Shaffy in mijn oren. Ik luisterde naar zijn muziek via mijn AirPods. Voor mij is Ramses een held en hij hielp me bij mijn zoektocht naar de plek van de voorstelling.

Om terug te komen op mijn eenzame bedevaartstocht op zoek naar theater; ik stond aan de verkeerde kant van Roosendaal, dus ik moest vlak voor aanvang van de voorstelling nog even een sprintje trekken. Stress gutste onder mijn oksels vandaan alsof mijn lichaam ‘even’ een tsunami wilde veroorzaken. Te laat komen is geen optie, maar rennen is toch echt een persoonlijke hel. Na een tijdje kwam ik aan op locatie. Bezweet, maar wel op tijd. De voorstelling kon beginnen.

Het speelde zich buiten af, met op de achtergrond een enorme graffiti-wall. Ik mocht in het midden vooraan zitten en keek tegen een aanhangwagen met verscheidene trappetjes aan. Op de achterkant van de aanhangwagen is een soort muurtje geplaatst, dat later in de voorstelling gebruikt zal worden als een schoolbord.

Bij opkomst merkte ik gelijk dat de dynamiek tussen Moussouli en Buleshkaj ontzettend sterk was. Ook was meteen te zien dat ze elkaar ontzettend goed aanvullen. Moussouli maakte veel gebruik van visueel spel en humor. Terwijl Buleshkaj veel met tekst werkte en een wat serieuzere toon aansloeg. De voorstelling was daarom erg in balans. Je kon zowel lachen als een klein traantje wegpinken.

Moussouli en Buleshkaj wisten ook allebei goed het publiek mee te laten doen. Meestal wordt publieksparticipatie gezien als iets engs of vervelends, maar hier merkte ik dat iedereen enorm op diens gemak was. En aangezien dit een voorstelling is die voornamelijk bedoeld is voor jongeren, was dat erg fijn.

Ik vond het geweldig. Nadenken over wat een held nu precies is heb ik zeker gedaan. Of ik het antwoord ook heb is een andere vraag. De voorstelling was zowel visueel als tekstueel interessant. Met spoken word op lopende band en improvisatie op een aanhangwagen was mijn aandacht er volledig bij.

Dank aan alle makers en in het bijzonder Soufiane Moussouli en Luan Buleshkaj. Ik heb er, ondanks een oksel-tsunami, enorm van genoten.