#HZTEAM bezoekt try-out ‘What Ever Happened To Mr. Pete’
Ik fietste naar Theater De Nieuwe Vorst met allerlei vragen in mijn hoofd. Wie is mr. Pete? Wat is er met hem aan de hand? En wat gebeurt er met hem? Toen ik aankwam ging ik naar de kassa om mijn kaartje te halen. Daarnaast kreeg ik ook een plattegrond van de zaal, want het publiek was gesplitst in twee. Ik was een uur te vroeg dus pakte ik een drankje bij de bar. Tien minuten voordat de voorstelling begon ging Sarah Moeremans, de maker van de voorstelling, op een kruk staan en gaf een korte speech. Toen mocht de eerste helft de zaal in en daarna mocht de tweede helft. Voordat we de zaal in gingen kregen we een koptelefoon, want het was met muziek. Ik ging op mijn stoel zitten en keek recht voor me waar ik de vage contouren van een man zag. Ik vroeg me af: wie is dit? Is dat Mr. Pete?
Door: Anastasia Hellement
Het licht ging aan en ik zag voor me: een bank, een kamerplant, een lamp en een klein bijzettafeltje. En daar zat hij dan: Mr. Pete, maar om hem heen gebeurde er elke keer iets anders waar hij zelf niks vanaf wist. Elke scène was anders. Van een huilende zwangere vrouw die om geld vroeg tot een handlezeres die zei dat Pete heel veel van reizen hield en dat in zijn vorige levens ook deed. Je kon er letterlijk geen touw aan vastknopen.
De voorstelling geeft weer hoe eenzaamheid als individu in de snelle en grote samenleving speelt. Wat als iedereen weet wat er aan de hand is behalve jij? De manier waarop de scènes lopen zijn zo onvoorspelbaar dat je nooit weet wat erna komt. Het gebruik van muziek zorgt al voor een bepaald gevoel bij het kijken van de voorstelling waardoor de eenzaamheid en vervreemding nóg groter werd.
Er was een scène die ik niet vergeet. In de scène kwam een schoonmaakster in de kamer van Mr. Pete. Ze zette de trieste muziek uit die we elke keer hoorden en begon tijdens het dweilen van de vloer te zingen. Met haar warme stem zong ze over de hemel. Hierbij kreeg ik een gevoel van hoop voor Pete. Zou hij nu dan worden verlost van zijn eenzaamheid en vervreemding?
Ik vond het een ontroerende voorstelling waarbij ik elke keer hoopte op iets goeds voor Pete. Zelfs als de doeken vallen, waardoor je aan de andere kant de andere Mr. Pete zag, gebeurde er niks. De Pete’s omhelsden elkaar niet. Ze bleven net zo eenzaam en vervreemd op de bank zitten zoals ze dat de hele tijd deden. Na de voorstelling heb ik er nog dagenlang over nagedacht.
Dank aan de makers Sarah Moeremans, Joachim Robbrecht en de spelers die hard hebben gewerkt voor deze voorstelling en uiteindelijk een prachtige voorstelling hebben gemaakt en gespeeld.
