Weg met Eddy Bellegueule slaat, juist in 2020 en 2021, de spijker op de kop. Het is een voorstelling over de giftigheid van sociale druk en een drama over schrijnend leed dat het gebrek aan tolerantie aan de kaak stelt. Eddy wringt zich in allerlei bochten om te passen in het te kleine keurslijf dat de maatschappij zo aan hem heeft opgelegd. Gespeeld door Victor IJdens, Jesse Mensah, Felix Schellekens en Romijn Scholten ziet het (al dan niet virtuele) publiek in Eddy een getraumatiseerde en vernederde zoon, halfbroer, vriend, maar bovenal, een door zijn eigen omgeving onderdrukte jongen die leeft in angst om zichzelf te zijn. Het feit dat de rol door vier verschillende acteurs tegelijk gespeeld wordt, zorgt voor een wisselend perspectief en maakt dat de kijker kennismaakt met de verschillende gezichten van Eddy, wat resulteert in een diepere laag in het personage.

Het gebruik van muziek in Weg met Eddy Bellegueule is bijzonder goed aangevoeld, ondersteunt het verhaal en giet het daarmee in de vorm die zorgt dat het publiek het niet voor zichzelf kan verantwoorden om weg te kijken van het pijnlijke tafereel dat zich in het gezin van Eddy afspeelt. De plek die geborgenheid en warmte hoort te bieden is in het gezin Bellegueule een liefdeloze leegte als gevolg van generaties vol trauma’s en de verpulverende werking van eigen onzekerheid in een vechterswereld. Vragen over mannelijkheid en wat daarvan de definitie is, zorgen over reputatie en naam, over veiligheid en angst voor buiten de lijntjes kleuren maken dat Eddy zich geen weg weet te vinden op de plek waar zijn verleden ligt. 

Het steeds meer beklemmend decor is als een metafoor voor de toenemende druk op Eddy en het verloop van zijn worsteling en de bevrijding die het einde van het stuk markeert is zowel hoopvol als hartverscheurend, om te zien hoe grenzeloze liefde toch maatschappelijke voorwaarden blijkt te hebben en ouders zich in een spagaat bewegen tussen dorpsgenoten en hun zoon en in hun zoektocht naar sociale veiligheid proberen te overleven.

Weg met Eddy Bellegueule wijst de vinger niet naar al het andere, maar naar onszelf, stelt kritische vragen en maakt ons ongemakkelijk. Het brengt ons aan het wankelen in ons geloof en legt de waarheid pijnlijk bloot. Hoe hard we dat ook roepen, in hoeverre maken we ons echt los van valse verwachtingen en een verzonnen norm? Eline Arbo slaagt erin met deze voorstelling een spiegel voor te houden aan een maatschappij die zich verschuilt achter zogenaamde tolerantie. Weg met Eddy Bellegueule is een theatrale ode aan de discussie over onderlinge verdraagzaamheid in een wereld van verdeeldheid.