Rozemarijn hees Theater Na De Dam in een nieuw jasje, zoals ze zei in haar openingswoord bij de online première van Noem mij | de film: ‘’Als tegenhanger van de digitale nationale herdenking, wilde ik graag iets analoogs doen.’’ Zo gezegd, zo gedaan: 17 jongeren haakten 75 zakdoeken voor ieder jaar vrijheid - als symbool van troost-, videobelden met ouderen die de oorlog hadden meegemaakt, schreven deze verhalen op in brieven die ze bij 300 Tilburgers in de brievenbus deden en maakten gebaseerd op deze verhalen Insta-art, zodat deze verhalen opgeslagen, benoemd en doorgegeven werden. Noem mij | de film is de presentatie en het resultaat van het gehele project, waarin we de jongeren thuis volgen terwijl ze aan de slag gaan, en ik mocht bij de online première zijn!

De ‘digitale zaaldeuren’ openen zich voor mij en ik ben binnen in de Zoom-room. Zestig lachende hoofden zitten er al klaar voor. Na een welkom, is het woord aan Ilrish Kensenhuis, Hoofd Educatie & Publiekswerking, Coördinatie Educatie | Talentontwikkeling bij Het Zuidelijk Toneel en daarmee betrokken als adviseur bij dit bijzondere theaterproject. “Ik ben trots en verheugd op wat deze kanjers samen met Rozemarijn, Pien, Jolanda en Robin en ál die anderen hebben neergezet’’. Dan is het woord weer aan Rozemarijn. Met woorden als toewijding, liefde en passie zet zij de ‘’17 ongelofelijk gemotiveerde, creatieve jongeren’’ in het zonnetje die door middel van alle bovengenoemde projectjes precies dát hebben gedaan waar Koning Willem-Alexander het over had in zijn speech op de Dam, net vóór deze première. ‘’We mogen niet wegkijken en we mogen niet uitwissen.’’ Rozemarijn: ‘’Ze hebben allemaal in de afgelopen maand iets betekend voor iemand anders en ervaren hoe mooi en indrukwekkend dat kan zijn.’’

‘’Noem mij, bevestig mijn bestaan, laat mijn naam zijn als een keten, noem mij…’’ zo zingt en begeleidt Vera Beukers, één van de deelnemende jongeren, de film. We zien beelden van de jongeren die leren haken. We zien hoe de brieven geschreven worden; ‘’Beste opa en oma… Née dat kun je niet zeggen… Beste… oudjes?’’. Er worden brieven voorgelezen, verhalen verteld, beelden getoond van het videobellen met de ‘oudjes’ en we zien hoe al het harde werk daadwerkelijk op de post gaat. Maar naast het serieuze werk, zien we ook hoe er ruimte is voor een lach in de online meetings. Uit betrouwbare bronnen heb ik zelfs vernomen dat er ruimte was voor Jip die K3-liedjes op zijn ukelele speelde…

Via social media heb ik al het een en het ander van dit project gevolgd, maar nu ik deze film zie, ben ik ook om! Het lijkt wel dat ondanks dat iedereen letterlijk ver uit elkaar is door de Corona-maatregelen en de digitalisering, alle betrokkenen nóg dichter bij elkaar zijn komen te staan, alsof deze afstand hun samenwerking eigenlijk alleen maar sterker heeft gemaakt. Deze samenwerking en samenliefde zijn de gehele 8.26 minuten te voelen. Het is indrukwekkend hoe van een onvoorziene en onaangename situatie, een mooi en belangrijk project is gemaakt dat daadwerkelijk de oorlogsverhalen doorgeeft aan zo’n 300 Tilburgers en hoeveel inzet en toewijding iedereen heeft getoond. Noem mij | de film is de kers op de taart, die een kijkje geeft op- en recht doet aan het werk dat achter alle art, brieven en zakdoekjes zit. Dit gehele mooie verzamelkunstwerk is nog te bewonderen op hzt.nl/speelt/noem-mij en op www.instagram.com/noemmij.

Aan alle betrokkenen: dikke vette pluim, wat is het tof geworden!