Jazeker, je leest het goed. Jointje. Dat is het gereedschap van een artiest als je het Sadettin vraagt. Ik bezocht de voorstelling en van de gang naar de foyer werd je al verwelkomd met een hele chille beat van multi-instrumentalist Kaspar Schellingerhout. Hij heeft gedurende de voorstelling de verhalen van Sadettin ondersteund met toffe soundscapes, loops, en beats op verschillende instrumenten. Verstopt achter een griezelig muizenmasker.

Wat ik van deze voorstelling vond en wat ik er toen bij voelde? Ik kan je vertellen dat ik precies die dag 3 weken gestopt ben met blowen, maar aan het begin van de voorstelling kreeg ik gelijk zin om na de show een ‘djonko’ op te steken. Drugs werd verheerlijkt. Waarom mogen we geen drugs dealen maar mag een keten als McDonalds wel de hele dag door verkopen?

De manier waarop Sadettin vertelt en je meeneemt in zijn verhaal is magisch, hilarisch en voor menig junk zeer herkenbaar. Over de setting nog niet gesproken. Beeld je het volgende in: een podium bedekt met zwarte bladeren, ten minste, daar leek het op. Op iedere hoek een ander instrument en op de achtergrond een groot doek gemaakt van iets wat op aluminiumfolie leek met daarachter 3 lampen die van kleur verwisselde. Dat was echt tof want in mijn ogen leken deze lampen in deze constructie op de kopjes van sigaretten. Snap je? Nou ja dat moet je even gezien hebben.

De voorstelling bestond eigenlijk uit een super lange monoloog. Soms onderbroken door muziek en geluid van Kaspar. Maar mijn god, wat heeft die man veel tekst moeten leren. Respect. Normaal gesproken val ik in slaap bij lange monologen, maar Sadettin wist mij wakker te houden.

Ik wist van tevoren nog niet zo goed wat zijn stijl was maar ik vond hem erg grappig. Ook bij de gevoelige momenten wist hij bij mij de juiste toon te raken. De verhalen die hij vertelde waren bijzonder en persoonlijk, althans ik ga ervan uit dat de persoonlijke verhalen daadwerkelijk op hem sloegen.

Over de helft van de voorstelling keerde mijn drang naar drugs enorm om. De keerzijden van drugs werden verteld en mijn beeld werd opeens anders. Sadettin legde het verschil uit tussen 'genot’ en ‘geluk’. Iets dat ik nog niet wist en wat ik één van de interessantste momenten uit de voorstelling vond. ‘’Genot is kortstondig, geluk is langdurig.’’, een zin die me bij is gebleven en waarschijnlijk nog goed van pas gaat komen.

DOPE is een hele vette voorstelling die wat mij betreft gezien moet worden door iedereen die affiniteit heeft met drugs, of het simpelweg een interessant onderwerp vindt. Of als je gewoon eens een heerlijk avondje theater op zijn best wilt zien.